Nomads o palaboy, walang permanenting tirahan upang mananatili ang mga ito. Minsan ay makikita sila sa kalye na nagmamalimos. Ito ang kanlungan sa hirap ng buhay ng mga palaboy. Magdusa sa gulang na naghahahnap para sa kanilang mga ugat. Biktima ng sariling mga tadhana. Nawawalan ng pag-asa sa henerasyon.
" ang kabuhi sang tawo ay indi patas! " ang sabi ng matandang kausap ko sa Libertad.
Nang habang ako'y naglibot sa Libertad, nada-anan ko ang isang matandang pulubi na nagmamalimos. Si Lolo Ampo, 69 na taong gulang...
" Ang iban dira, ginahatagan sang maayo nga kabuhi. May yara sang kwarta, may yara sang kaugalingon nga puloy-an, may yara sang bayo kag nagapuyo sa isa ka lugar nga kumportable, indi pareho ko. " ang dugtong ni Lolo Ampo.
Nang tinanong ko sa kanya, kung ano ang kanyang kahilingan ngayong pasko? Ito ang kanyang sagot sa akin...
" Bisan, ano lang da. Ang yara lang da. Kun, ano man ang ihata sang diyos. "
Isang pulubi na nagmamalimos para sa kanyang sarili mula sa bawat sentimo na bumaba sa kanyang palad. Iba't-ibang buhay na nahulisa, iba't-ibang mundo ng pakikibaka para sa kaligtasan ng buhay, tulad ni Lolo Ampo...
Ang aking ala-ala at pagpayag na magbigay ng ta-us pusong nagmamalasakit na lumikha ng dagdag na pagkakaiba.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Tambayan ni Jondel
For me: While the world is keeping fast paces to cope with snapping change, while the merry making and feasting is going on, these souls are sewed to end up with a god knows what state of their existence.
ReplyDeleteTama ba ang sinabi ni Lolo Ampo, ang buhay raw ay hind patas? Should it be, or had it been? Look while everybody else is having good times. Kun ano ang may meron kita ngayon ay tatanggapin na lamang natin.